موسیقی الکترونیک گونه‌ای از موسیقی است که در مراحل تهیّهٔ آن از سازهای الکترونیک و فناوری موسیقی الکترونیک استفاده می‌شود
یا در تولید صداها از ادوات آکوستیک استفاده نمی‌شود.

به‌طور کلّی فرق عمدهٔ آن با انواع دیگر موسیقی در نوع صدای ساخته‌شده به‌وسیلهٔ ابزار الکترونیکی است.
نمونه‌هایی از دستگاه‌های تولید صدای الکترومکانیکی شامل تل‌هارمونیوم، ارگ هموند و گیتار الکتریک می‌باشد.
همچنین برای تهیّهٔ صدای کاملاً خالص الکترونیک می‌توان از دستگاه‌های ترمین، سینث‌سایزر و رایانه بهره جست.
موسیقی الکترونیک عموماً به صورت بیکلام می‌باشد.

موسیقی الکترونیک این روزها بسیار باب شده و خیلی از هنرجویان آموزش موسیقی به دنبال ان هستند.
در این نوع موسیقی از ابزار و سازهای الکترونیک برای نوازندگی استفاده میشود.
این نوع موسیقی با اینکه به سختی پذیرفته شد اما هم اکنون مخاطبان بسیاری دارد.

آنچه باعث شده که موسیقی الکترونیک از دیگر موسیقی ها متمایز شود، نوع صدایی است که این ابزارهای الکترونیکی ایجاد می کنند.
در این نوع موسیقی، برای تولید صدایی که بسیار خاص باشد،
از دستگاه های رایانه، ترمین و سینت سایزر استفاده می شود.
از جمله دستگاه هایی که به طور معمول برای تولید صدای الکترونیک استفاده می شوند میتوان به گیتار الکتریک ، ارگ هموند و تل هارمونیوم اشاره کرد.
قابل ذکر است که موسیقی الکترونیک معمولا بدون کلام است.

امروزه، موسیقی الکترونیک، دارای سبک ها و انواع فراوانی بوده وو شامل موسیقی اکسپریمنتال تا سبک های رایج موسیقی رقص الکترونیک می شود.
از میان انبوه هنرمندان این حوزه، افرادی مانند ژان میشل ژار ، کوتو ، اسکوتر ، رابرت مایلز و آندره تنه برگر به شهرت جهانی رسیدند.

تاریخچه سازهای الکترونیکی

موسیقی الکترونیک، حاصل ترکیب خلاقیت و دانش موسیقیدان ها به اضافه علم الکترونیک است
و غالبا صدایی که در این نوع از قطعات می شنویم، با صدای مورد استفاده در موسیقی غیر الکترونیک (آکوستیک) تفاوت دارد.
تاریخچه سازهای الکترونیکی، به سه دهه تقسیم میشود:

آموزشگاه موسیقی

دهه ۱۳۰۰ تا ۱۳۱۰ شمسی

در این دهه ، یک از پیش گام های تولید صدای الکترونیک به نام “لئون ترمین” (Leon Theremin)، سازی به نام “ترمین” را ساخت
که در همان دوره در بسیاری از کنسرت ها و انواع موسیقی های فیلم مورد استفاده قرار گرفت.
این ساز، صدای لطیف و نرمی داشته و از این جهت، طرفداران زیادی را به سوی خود جذب کرد.
همچنین، نوازنده این ساز می توانست با استفاده از حرکت سریع دست به عقب و جلو، افکت هایی مانند ویبراتو (vibrato) و پورتامنتو (protamento) ایجاد کند.

دهه ۱۳۳۰ شمسی

در این دهه، دانشگاه پرینستون موفق به ساخت سینت سایزرهای عظیمی شد.
همچنین، موسیقیدان های بزرگ از این کامپیوتر برای تولید صداهای خاص و غیر اکوستیکی استفاده کردند.
در این دوره، مراکز تجاری مهمی مانند رادیو بریکس از این ساز بهره شدند.
علاوه بر این، مبتکرین و موسیقیدان هایی مانند میلتون بابیت ، ماریو دیوبدوفسکی و ولادیمیر یوساچوسکی از این ساز برای تولید موسیقی استفاده کردند.

دهه ۱۳۴۰ شمسی

در دهه ۱۳۴۰ شمسی، سینت سایزرها، رشد و توسعه پیدا کرده
و این دوران، به نوعی انقلاب تجاری تولید سازهای الکترونیکی محسوب می شود.
همچنین، در این دوره، اولین نسل سینت سایزرهای دارای کیبورد به وجو آمدند
که می توانستند با استفاده از تغییر پارامترهای تولید کننده صدا (tone generator) ، صدای منحصر به فردی را تولید کنند.