ویولن الکتریک همان طور که از نامش پیداست خروجی صدای این نوع ویلن به صورت الکتریکی است. سبک های مختلفی از ویلن الکتریکی در کلاس آموزش ویولن وجود دارد اما به دلیل عدم وجود صفحه رویی و یا جعبه صدا برای تولید صدا، بسیاری از زیبایی های سنتی ساز های کلاسیک آکوستیک را در خود ندارند.
فروش اولین نوع از این ویلن ها در سال ۱۹۲۰ آغاز شد. هنرمند سبک جاز و بلوز اِستاف اسمیت به عنوان یکی از اولین افراد در ساخت قطعات برای تطبیق پیکاپ و تقویت کننده ویلن شناخته می شود. وی در اوایل قرن ۲۰ میلادی از اولین کسانی بود که این ساز را در قالب سبک موسیقی خود مورد استفاده قرار داد. شرکت فِندر بعد ها ابعاد مختلف این ساز را نیز به مرحله تولید رساند. تا اواخر دهه ۹۰ میلادی شرکت های زیادی به صف تولیدکنندگان ویلن های الکتریکی اضافه شدند. صدای این نوع ویلن مختص موسیقی راک، پاپ و … است. ویلن های با بدنه فلزی اصولا یک طراحی غیر سنتی و مینیمالیستیک برای کم کردن وزن دارند، لذا معمولا دارای بدنه نرمال، همانند ویلن آکوستیک نیستند. ویلن های الکتریک ممکن است تعداد بیشتری سیم نسبت به آکوستیک داشته باشند.
معرفی ویولن الکتریک در آموزشگاه موسیقی
سیگنال های ویولن الکتریک همانند گیتار الکتریک بر اثر پردازش های الکترونیکی، برای بدست آوردن صدای دلخواه بوجود می‌آید. ویلن های الکتریکی معمولا از پیکاپ های مغناطیسی و یا فیزوالکتریک استفاده می کنند که در پیکاپ های مغناطیسی لازم است که رشته های ویلن از جنس یک عنصر حاوی آهن باشند. از اولین سازندگان ویولن می‌توان از گاسپارو برتولونی ایتالیایی نام برد، که در برخی موارد وی را مخترع این ساز نیز می‌دانند. از شاگردان مشهور گاسپارو برتولونی، آندره آماتی بود که او هم بهترین سازنده ویلن در سطح جهان یعنی آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را آموزش داد.
ویولن از اواخر دوره ناصرالدین‌شاه جاى کمانچه را در ایران گرفت. با ورود ویولن به ایران برخی از نوازندگان کمانچه مانند حسین خان اسماعیل زاده، علی اصغر بهاری، حسین یاحقی و… به آموختن آن پرداختند.
نوازندگان کمانچه تکنیک خود را به ویولن انتقال دادند و جز استاد ابوالحسن صبا و سایر شاگردان مدرسه عالى موسیقى که ویولن را با تکنیک حقیقى آن مى‌نواختند، بقیه ویولنیست‌هاى ایرانى از روش کمانچه‌کش‌ها پیروى مى‌کردند. شیوهٔ استاد صبا با شاگردانش منتقل شد و آنها با تغییراتى چند، ویولن را تا حدودى از تکنیک کمانچه‌کشى جدا کردند. از این‌رو نوازندگان این دو ساز، گاه هر دو را مى‌نواخته‌اند و به هر دو تسلط داشته‌اند.
