تا پیش از قرن نونزدهم در آموزشگاه موسیقی هورن ها به سوپاپ مجهز نبودند.
نمونه های قدیمی این ساز بسیار ساده تر از هورن های مدرن بودند،
در حقیقت آنها لوله های برنجی با چند پیچ خوردگی و دارای یک دهانه بودند که امروزه bell نامیده می شود.
این وسیله در ابتدا به عنوان شیپور شکار مورد استفاده قرار می گرفت و در آن نت ها توسط حرکات لب ها تغییر می کردند.
صدای شیپور معمولا یادآور صحنه شکار بود و بعدها سمبلی برای ارج نهادن و ستایش از اصالت اشراف زادگان و خاندان سلطنتی به شمار می رفت.

هورن های اولیه روی کلیدهای F, E, E flat, B flat و C ساخته می شدند و از آنجایی که بقیه کلیدها باید هارمونیک کلید اصلی ساز می بودند، امکان نواختن در کلیدهای دیگر وجود نداشت.
تنها راه برطرف نمودن این محدودیت استفاده از میله هایی قلابی شکل با نام crook برای تغییر طول لوله این ساز بود که با قرار دادن آنها طول ساز و در نتیجه کوک آن نیز تغییر می کرد.

فرنچ هورن در کلاس آموزش فرنچ هورن

پیش از افزودن سوپاپ به این ساز، در ارکسترها آن دسته از هورن هایی که نت های بالاتر را اجرا می کردند دورتر از بقیه سازها قرار داده می شدند
و آنهایی که نت های بم تر اجرا می کردند، داخل ارکستر جای می گرفتند.
بنابراین اولین و سومین هورن به منزله ‘ هورن اول’ با کلیدهای مربوطه بود، همین امر در مورد هورن های دوم و چهارم نیز صدق می کرد.
به همین دلیل است که امروزه نیز در اجراهای ارکستر، بر خلاف بقیه سازها، اولویت نوازندگان هورن بر اساس ترتیب نشستن آنها تعیین نمی شود، بلکه اولویت اصلی با هورن ‘اول و سوم’ و پس از آن ‘دوم و چهارم’ است.
به دلیل مشابه در موسیقی مدرن امروزی نیز بخش های مربوط به هورن های اول و سوم معمولا شبیه به هم هستند
و این قضیه در هورن های دوم و چهارم نیز صادق است.

در اوایل قرن نونزدهم نوازندگان کلاس آموزش فرنچ هورن با هدف تغییر طول این ساز، دست راست خود را نیز به کار گرفتند و از آن درون bell استفاده کردند.
این امر سبب شد امکانات بیشتری جهت نواختن نت های دیگر بوجود آید
و بدین ترتیب هورن به سازی تبدیل شد که توانایی نواختن انواع ملودی ها را در اختیار نوازندگان قرار می داد.

در سال ۱۸۱۵ بود که برای اولین بار استفاده از پیستون در این ساز مطرح شد، در واقع این تغییر به منظور غلبه بر مشکلاتی بود که نوازندگان در طول اجرا به منظور تغییر دادن crook ها با آن روبرو بودند.
بعدها به کارگیری سوپاپ ها، پنجره جدیدی را به روی قابلیت های این ساز گشود و انعطاف پذیری آن را جهت نواختن در کلیدهای مختلف افزایش داد.
در حقیقت تحول بوجود آمده هورن را به سازی کاملا کروماتیک تبدیل کرد، این دگرگونی در آهنگسازی برای این ساز در قرن نونزدهم نیز تاثیر بسزایی داشت.

پس از اختراع سوپاپ ها، فرانسوی ها هورن های کوچکتری با سوپاپ های متحرک و آلمانی ها هورن های بزرگتری با سوپاپ های چرخنده ساختند.
با فشار سوپاپ توسط دست چپ نوازنده، نخی که سوپاپ های مختلف را باز و بسته می کند، کشیده می شود و از این طریق تغییر نت ایجاد می شود.
نوازندگان هورن به منظور تنظیم صدای ساز، دست راست خود را داخل bell (قسمت شیپوری شکل ساز) قرار می دهند.
بد نیست بدانیم سازی که در کشور آمریکا به عنوان ‘هورن فرانسوی French horn ‘ شناخته شده، برخلاف تصور همگان، ‘هورن آلمانی German horn ‘ است.
در آن زمان بسیاری از مدارس و آموزشگاه موسیقی و نوازندگان ‘هورن معمولی natural horn ‘ را ترجیح می دادند
و از به کارگیری هورن با سوپاپ های چرخنده یا ‘ هورن فرانسوی French horn’ اجتناب می ورزیدند.
امروزه نیز اغلب نوازندگان از هورن معمولی در اجراهای اصلی خود استفاده می کنند.