در واقع Industrial یک واژه کلیدی در دنیای موسیقی امروز محسوب می شود و به هرگونه گروه موسیقی وابسته به موسیقی الکترونیک تهاجمی اطلاق می شود.
برای نخستین بار گروه Throbbing Gristle در سال ۱۹۷۶ از بریتانیا این سبک را پایه گذاری کرد.
در واقع این یک نوع ضد موسیقی است، نسل دادائیسم، سورئالیست
و هنرهای نمایشی و تظاهرات هنری نیهیلیسم را می توان در سرچشمه این سبک موسیقی یافت.
به عنوان یک زیر مجموعه از سبک Avant-Garde و یک شکل موسیقی که عمدتا در آن با ایده ها مقابله می شد،
Industrial جایگزین مناسب تفکرات مردان موسیقی Punk بود و به عنوان یک جنبش هنری، با توجه به ترس و شگفتی هم زمان که چگونه انقلاب اطلاعات و اثرات سن بر شرایط انسانی و آگاهی اجتماعی تاثیر می گذارد، شکل گرفته است
و در ابتدا هدف از موسیقی Industrial این بود که به شنونده کمک کند تا به درک بهتر و آگاهی از این که چگونه ظهور تکنولوژی بر دیدگاه او از جهان تاثیر می گذارد برسد.

بنابراين، Industrial نوعي ضد موسيقي بود که اغلب با تمرکز بر ايده هاي تکان دهنده و استفاده از عناصر غير قابل توجيه عام براي انتقال پيام خود به آرامی توسعه می یافت.
پس از تولد موسیقی Industrial، روزنامه نگار موسیقی، John Savage، که بخش جدایی ناپذیری از این جنبش بود، ۵ فرم کلی برای تشریح این نوع موسیقی ترتیب داد.

۱-دسترسی به اطلاعات:

یکی از آرمان های Industrial، دسترسی آزاد به تمام اطلاعات بود، چیزی که تلویزیون و رسانه های دیگر به انسان نمی دادند.

۲-تاکتیک شوک:

هنرمندان Industrial با الهام از سورئالیسم، می دانستند که برای رسیدن به سطح بالاتری از ارتباط با شنونده باید مانع اتوماسیون ایجاد شده توسط زندگی در جهان پر از رسانه های مدرن شوند.

۳-استقلال سازمانی:

موسیقی Industrial به طور کامل کسب و کار اصلی مردم جامعه را نشان می دهد و صرفا به عناصر و مفاهیم خود متکی است، از این رو عوامل این جنبش خود را مستقل از هر جنبش هنری دیگر در زمان خود می دیدند.

۴-استفاده از عناصر موسیقی اضافی:

هنرمندان موسیقی Industrial هم چنین خود را به عنوان جنبشی چند رسانه ای شناخته و پیام خود را فقط به موسیقی محدود نمی کنند. آن ها تکنولوژی ویدئو را مورد استفاده قرار دادند و برخی از کلیپ های ویدئویی Industrial برخی از اولین ها ویدئوهای موسیقی بودند که تاکنون ثبت شده اند.

۵-استفاده از تکنولوژی جدید موسیقی و ضد موزیک:

در واقع هنرمندان Industrial برای جدا شدن از موسیقی تجاری، تکنولوژی جدید را به یک شکل ضد موزیک تبدیل کردند. استفاده از گیتارهای فالچ، مجموعه درام های مخرب و خشن، و تحریف بیش از حد آوازها را می توان از خصیصه های آن دانست.

در نهایت، موسیقی Industrial هم چون یک ناخن زنگ زده در جهان خود محدود بود و دائما توسط رسانه های جمعی سرکوب می شد.
موسیقی Industrial هم چون سایر سبک های موسیقی در طی گذشت سال ها تکامل یافته است.
با توجه به این واقعیت که این جنبش در ابتدای مسیر کاملا هنری بود، چهره ی آن امروزه به شدت تغییر کرده است.
آلبوم The Land Of Rape And Honey از گروه Ministry در سال ۱۹۸۸ را می توان اولین الهام در تغییر رویکرد Industrial دانست.

آموزشگاه موسیقی

در واقع ارتباطی مابین موسیقی Industrial و گیتار الکترونیک ایجاد شده بود که شکستن این ارتباط غیرممکن به نظر می رسید.
درواقع سبکی که گروه Ministry در آن تبحر داشت زیرشاخه ای از موسیقی Industrial محسوب می شد که به یک باره و در حد فاصل تنها چند سال تمامیِ موسیقی Industrial را در نوردید و می توان گفت آن را کنار زد و محو ساخت.
با این شرایط آیا می توان موسیقی گروه Ministry را یک Industrial نامید؟
این سوال به این دلیل در ذهن ایجاد می شود زیرا آن ها در واقع فلسفه و مسیر موسیقی Industrial را به طور کلی تغییر دادند.
آن چه که امروزه اندکی از باقی مانده سبک Industrial خوانده می شود در واقع Industrial Rock است که به طور کلی از آرمان ها و مفاهیم اولیه جنبش Industrial دور افتاده است.
این چیزی است که از موسیقی Industrial برجای مانده و به نظر می رسد کاری در مورد آن نمی توان انجام داد.