در این مقاله از سایت آموزشگاه خوانندگی در تهران میخوانیم که طی بیش از ۱۰۰۰ سال ، سرود گرگوریایی موسیقی رسمی كلیسای كاتولیك رم بود؛ این سرودها، مجموعه ملودیهایی بودند كه متون مقدس لاتین با آن ها و بدون همراهی ساز خوانده می شد.
این سرودها بافتی مونوفونیك دارند.
مقصود ملودی های گرگوریایی تشدید معنویت بخش هایی از آداب و آیین های مذهبی بود.
این ملودی‌ها فضایی مناسب نیایش‌ها و اعم خاص مذهبی فراهم می‌آورند.
آهنگسازان قرون وسطا، سده‌های پیاپی آثار بدیع خود را بر مبنای سرود گرگویایی ساخته‌اند.
از زمان تشكیل دومین شورای واتیكان در سالهای ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۵، مراسم كلیسای كاتولیك در هر كشور اغلب به زبان ملی آن كشور برگزار می‌شود و این ترتیب امروزه سرود گرگوریایی دیگر متداول نیست.
سرود گرگوریایی بیانگر كیفیتی آرام و قدسی است و بیشتر جلوه‌ای از معنویت كلیسا است تا فردیت انسان. ریتم این سرودها انعطاف پذیر بوده، از وزن پیروی نمی‌كنند و حس ضرب درآن ضعیف است.
کلاس موسیقی
جریان آزاد ریتم به سرود گرگورییایی كیفیتی مواج و كم و بیش بداهه سرایانه می‌بخشد.
این ملودی‌ها اغلب حركتی پیوسته (پویشی) در محدوده‌ای كوچك از صداهای زیر و بم دارند و سادگی یا پیچیدگی آن‌ها بسته به طبیعت و اهمیت متن سرود است؛ برخی در واقع گفتار گونه‌هایی مبتنی بر صدایی منفرد و برخی دربردارنده‌ی ساختارهای ملودیك پیچیده هستند.
این سرودها به نام پاپ گرگوری اول ملقب به گرگوری كبیر، كه در دوره‌ی زمامداری خود ۵۹۰ تا ۶۰۴ به آیین‌های نیایش دركلیسای كاتولیك سامانی دوباره داد، چنین نام گرفته‌اند.
گرچه افسانه‌پردازی‌های قرون وسطایی خلق این سرودها رابه پاپ گرگوری نسبت می‌دهد اما این آوازها طی سده‌های متمادی پدید آمده و تكامل یافته‌اند.
برخی از این سرودها، مانند زبورخوانی، از كنیسته‌ی یهودیان سده‌های نخست میلادی سرچشمه گرفته است.
بخش عمده‌ی هزاران ملودی ثبت شده‌ی امروزی میان سالهای ۶۰۰ تا ۱۳۰۰ آفریده شده‌اند.
ملودهای گرگوریایی نخست به صورت سینه به سینه حفظ می‌شدند اما هنگامی كه شمار این آوازها به هزاران رسید، برای اطمینان از ثبات و یكپارچگی موسیقی كلیسایی در سراسر كشورهای غرب، آن‌ها را نگاشتند.
قدمت كهن‌ترین دست‌نوشته‌های برجا مانده از این سرودها به سده‌ی نهم می‌رسد.
آفرینندگان سرودهای گرگوریایی ـ مانند پیكره‌سازانی كه نخستین كلیساهای قرون وسطا را زینت بخشیدند ـ كم و بیش یكسره ناشناس مانده‌اند.
