هوی متال زیرگونه ای از موسیقی راک است که به عنوان یک سبک تعریف شدهٔ موسیقی در دههٔ ۱۹۷۰ پا به عرصه گذاشت. سبک هوی متال ریشه در موسیقی گروه های هارد راک انگلیسی و آمریکایی دارد که در سال های پایانی دههٔ ۶۰ و آغازین دههٔ ۷۰ میلادی با الهام از بلوز راک و سایکدلیک راک و آمیزه ای از صداهای حجیم، خشن (دیستورشن) و تقویت شدهٔ گیتار، تک نوازی های طولانی گیتار الکتریک و ضرب آهنگ های سنگین، «موسیقی هوی متال» را آفریدند.
سازهای استفاده شده در سبک هوی متال عمدتاً گیتار الکتریک، گیتار بیس و درامز هستند که در شاخه های مختلف سازهای دیگر همانند کیبورد، ویولن، ویولن سل و گیتار آکوستیک به این مجموعه اضافه می شوند.
پس از گذشت چند سال از تشکیل اولین گروه ها در سبک هوی متال، متال نه تنها به عنوان یک ژانر موسیقی، بلکه به عنوان شیوه ای نوین برای بیان عقیده های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و مذهبی افراد که معمولاً ساختار اعتراضی داشت شناخته شد. گروه هایی هم چون لِد زپلین، بِلَک سَبَث، دیپ پرپل و بعدها جوداس پریست در شکل گیری و گسترش این شاخه موسیقی در اواخر دهه شصت و دهه هفتاد تأثیر زیادی داشتند.
آموزشگاه موسیقی
اوج اقبال موسیقی هوی متال نزد مخاطبان در دهه های ۷۰ و ۸۰ میلادی بود و در این دوره شاخه های متعددی از هوی متال ایجاد شد که از بسیاری از آنها صرفاً تحت عنوان «متال» یاد می شود. هوی متال در سرتاسر دنیا طرفداران بسیاری دارد که اصطلاحاً به آن ها «متال هد» و «هدبنگر» می گویند.
«هوی متال» در حال حاضر دارای دومعنای مجزاست: یکی نام گونه ای از موسیقی به همراه زیرگونه های آن و دیگری سبکی است که گروه های اولیهٔ هوی متال در دههٔ ۱۹۷۰ داشتند که گاهی اوقات متال سنتی نیز نامیده می شود.
شاخه های سبک هوی متال
- بلک متال
- کلاسیک متال
- دث متال
- دووم متال
- فولک متال
- گلم متال
- گوتیک متال
- گرایندکور
- اینداستریال متال
- نئو-کلاسیکال متال
- نو متال
- پاور متال
- پراگرسیو متال
- اسپید متال
- سیمفونیک متال
- ترش متال
- کریسچن متال
- نومتال
مشخصات موسیقی سبک هوی متال
مشخصه های اصلی هوی متال که آنرا از راک جریان اصلی جدا می کردند عبارتند از:
- بهره گیری از ریتم و ریف های سنگین تر و خشن تر گیتار الکتریک
- به کارگیری ملودی و تک نوازی های گیتار لید (سولو) با زمانی طولانی
- استفاده از درون مایه های هارمونی سبک های کلاسیک و بلوز و شکستن قالب های راک اندرول
- ریتم های سنگین تر و قوی تر با صدای کوبنده تر درامز
- آواز جیغ گونه و آزادتر نسبت به آواز راک
باید تفاوت در محتوای ترانه ها را نیز به موارد پیش افزود. به گونه ای که وجود اعتراض، سیاه نمایی وضع موجود، ضدجنگ بودن، عرفان و فرقه گرایی مذهبی (در دهه ۱۹۷۰) یا ضدمذهبی (بعداً) از ضروریات آثار هوی متال در دهه های نخستین بود.
در سبک هوی متال در زیرگونه های ساخته شده در دهه های بعدی برخی از این ویژگی ها از جمله تک نوازی گیتار لید یا استفاده از ریتم های سنگین کنار گذاشته شده است. برای مثال در ترش متال، دث مثال یا اسپیدمتال بر خلاف هوی متال بهره گیری از ریتم هایی با تمپو بسیار بالا و سریع جزو اصول اساسی است. یا در نومتال و دیگر نمونه های متاخر متال، دیگر خبری از ملودی و تک نوازی گیتار نیست.
آلات موسیقی هوی متال
گروه های متال بیشتر اوقات از یک درامر، یک بیسیست، یک نوازنده گیتا ریتم، یک نوازنده گیتار لید (تک نواز) و یک خواننده که ممکن است نوازنده هم باشد تشکیل شده است. در برخی از زیرشاخه های هوی متال از کیبورد نیز استفاده می شود. گروه های هوی متال اولیه بیشتر از ارگ های هاموند استفاده می کردند که بعدها سینتی سایزر جایگزین آن شد. با این وجود گیتار بیشتر اوقات عنصر اصلی هوی متال است.
از تغییر صدای گیتار برای ایجاد یک صدای قوی تر و ‘سنگین’ استفاده می شود. با گذشت زمان تک نوازی ها و ریف های ظریف تر بخش اعظم «موسیقی هوی متال» را تشکیل داد. نوازندگان گیتار از تپینگ، سویپ پیکینگ و دیگر تکنیک های پیشرفته برای نواختن سریع استفاده کردند. همچنین با توسعه فناوری، روش های جدیدی برای تغییر صدای گیتار به وجود آمد.
سبک آوازهای متال
گسترهٔ این تنوع آوازهای اپرایی چند اوکتاوی ساخته راب هالفورد برای جوداس پریست و بروس دیکنسن برای گروه آیرن میدن تا آوازهای خشن بارنی گرین وی ر از ناپالم دث و چاک بیلی از تستامنت را شامل می شود.
در خصوص صدای زنده، شدت صدا در سبک هوی متال یکی از مهم ترین عوامل به شمار می آید. اولین گروهی که به شکلی شاخص چه از نظر نوازندگی گیتار و چه درام نوازی و خوانندگی آثار هوی متال منتشر کرد گروه لدزپلین بود. به دنبال جیمی هندریکس و دِ هو گروه های اولیه هوی متال معیارهای جدیدی برای شدت صدا در حین اجرا تعیین کردند.
تونی ایومی گیتاریست پیشگام گروه هوی متال بلک سبت، یکی از نخستین نوازندگان هوی متال است که به دلیل صدای زنده موسیقی دچار مشکلات فراوان در شنوایی خود شد. راک نواز دیترویت تد نوجنت و پیت تونشند- گیتاریست گروه دِ هو- تقریباً کر شده اند.
در اواخر دهه هفتاد ابتدا تین لیزی و سپس جوداس پریست استفاده از دو گیتار لید (تک نواز) را باب کردند. گرچه پیش از آن گروه هایی همچون ویشبون اش، اسکورپیونز، و ای سی/دی سی هم از دو گیتار استفاده می کردند، در حالی که جوداس پریست ریتمی دوگانه را مورد استفاده قرار داد، تین لیزی از دو گیتار لید به عنوان بخشی از صدای ثابت موسیقی خود استفاده کرد. بسیاری از گروه ها همچون آیرن میدن از این روند پیروی کردند؛ و حتی گاه شمار گیتارهای خود را به سه رساندند.
