فرهنگ وتمدن هر کشور برگرفته از هنر و تمام چیز هایی که از گذشته باقی مانده است که فرهنگ هر کشور باعث افتخار افراد جامعه می شود.
موسیقی و موسیقی سنتی نیز به عنوان بخش جدا نشدنی از فرهنگ و تاریخ و یک کشور و با داشتن سهم عمده از آموزش کشور در بهترین آموزشگاه موسیقی از این قاعده مستثنی نیست.
تاریخ موسیقی ایران را به دو بخش می توان تقسیم کرد
دوران پیش از اسلام
دوران بعد از اسلام

در دوران پیش از اسلام با استناد به حجاری ها ، مجسمه ها و نقوش بر روی ظروف می توان گفت که که در گذشته هاسازی شبیه به تنبور امروزی بوده که نشان دهنده ی یک ساز ملودیک در ان زمان بوده است.
درحجاريهاي طاق بستان گروه نوازندگان چنگ نواز و سازهاي بادي نيز مشاهده مي شود.
در دوران بعد از اسلام از زمان روی کار آمدن بنی امیه تا زمان خلافت بنی عباس موسیقی در اوج و شکوفایی قرار داشت.

در موسیقی سنتی هفت دستگاه به نام های زیر وجود دارد.

شور
سه گاه
همایون
ماهور
چهارگاه
نوا
راست پنجگاه

آشنایی با ۷ دستگاه آواز در آموزشگاه خوانندگی در تهران

بیات کرد (کرد بیات):
آثاری که در این آواز خوانده شده اند، آنقدر محدودند که هیچ وقت تا به حال هیچ آلبوم کاملی از بیات کرد ساخته نشده.
این آواز هم زیرمجموعه دستگاه شور به حساب می آید.

بیات اصفهان:
آواز گوشه های غمگینی دارد اما غم و حزن و اندوه آواز دشتی متفاوت است

دشتی:
دشتی همیشه پای ثابت عزاداری ها بوده و هست

بیات ترک:
این آواز یکی از زیرمجموعه های دستگاه شور است

افشاری:
این آواز هم یکی از زیرمجموعه های دستگاه شور است.

شوشتری:
با اینکه این آواز تم غمگینی دارد اما تعدادی آهنگ شاد هم در آن خوانده شده

ابوعطا:
این آواز هم حال و هوای غمگینی دارد و زیرمجموعه دستگاه شور محسوب می شود.

آشنایی با موسیقی سنتی پس از اسلام در بهترین آموزشگاه موسیقی

هنگامی که اسلام بعنوان مذهب مسلط ایران پذیرفته گردید، تصمیم حکمرانان منع کلی موسیقی و بعدها دلسرد کردن مردم از زمزمه ادعیه مازدین در این مدها بود.
موسیقی سنتی تا قرن بیستم در دادگاه‌ها نواخته می‌گردید.
در زمان حکومت اسلامگرایان افراطی قرون وسطی، موسیقی بصورت مخفیانه نواخته می‌شد.
شایان ذکر است که چند تحرک احتمالاً باستانی محسوب نشده و فقط خیلی قدیمی هستند.
همانگونه که در طول تاریخ سابقه داشت، موسیقی سنتی ایرانی به عملکرد خود بعنوان ابزاری روحانی ادامه داده و کمتر بعنوان وسیله تفریح به آن نگاه می‌شد.

آثار موسیقی امکان تغییر گسترده از آغاز تا پایان و معمولاً بصورت تغییر بین قطعات پایین، تفکری، نمایش پهلوانی نوازندگی با نام تحریر را داشتند.
تعامل متون مذهبی بعنوان غزل جایگزین غزل‌های بزرگی گردید که توسط شاعران صوفی قرون وسطی خصوصاً حافظ و جلال الدین رومی سروده شده بودند.
علاوه بر این موسیقی ایرانی دریافتی از دردها رنج‌ها خوشی ها یک تمدن چندین تکهٔ یک پارچه‌است که امروزه بسیاری از یادبودهای آن مانند گوشه ها (حسینی جامه دران شبدیز…)گواه این مدعاست.