سهتار یکی از سازهای اصیل ایرانی است که در خانواده سازهای زهی مضرابی قرار دارد. این ساز با تاریخچهای چند صد ساله، بخشی از فرهنگ موسیقی ایرانی است. درک تاریخچه سه تار نیازمند بررسی عمیق تحولاتی است که در طی قرون مختلف بر آن اثر گذاشتهاند. در این مقاله به بررسی ابعاد مختلف این ساز شامل منشأ، تحولات تاریخی، و تأثیرات آن در موسیقی سنتی ایران میپردازیم.
منشأ و پیدایش سهتار
سهتار به عنوان یک ساز با قدمت طولانی، در میان سازهای ایرانی بهخصوص در موسیقی سنتی جایگاه ویژهای دارد. برخی منابع ادعا میکنند که سهتار از ساز تنبور یا دوتار منشعب شده است. اگرچه تاریخ دقیق پیدایش آن مشخص نیست، این ساز در قرون اولیه اسلامی بهویژه در دوران عباسیان به یکی از مهمترین سازهای ایرانی تبدیل شد. از سوی دیگر، برخی معتقدند سهتار در واقع همان “تنبور خراسانی” است که بهمرور زمان با تغییراتی مواجه شده است.
تحول و تاریخچه ساز سه تار در دورههای مختلف
سهتار طی دورههای مختلف تاریخی دستخوش تغییرات شده است. در دوره قاجار، این ساز با استقبال بیشتری روبرو شد و به عنوان یکی از سازهای مهم در موسیقی سنتی مورد توجه قرار گرفت. در این دوره، نوازندگانی چون “میرزا عبدالله” و “میرزا حسینقلی” نقش مهمی در ترویج و تکامل این ساز داشتند. همچنین سهتار در همین دوران بود که از حالت اولیه و ساده خود به ساز پیچیدهتری با تکنیکهای نوازندگی جدید تغییر یافت.
نقش سه تار در موسیقی معاصر ایران
در دوران معاصر، سهتار به عنوان یکی از مهمترین سازهای موسیقی کلاسیک ایرانی شناخته میشود. این ساز به ویژه در اجرای ردیف موسیقی ایرانی نقش مهمی ایفا میکند و نوازندگان برجستهای چون “احمد عبادی” و “جلال ذوالفنون” این ساز را به اوج هنر خود رساندند. سهتار به دلیل صدای لطیف و دلنشینی که دارد، معمولاً در اجرای موسیقیهای آرام و عرفانی مورد استفاده قرار میگیرد و بسیاری از استادان موسیقی سنتی ایران از این ساز برای بیان احساسات عمیق خود بهره بردهاند.
آموزشگاه موسیقی هنر فارابی به عنوان یکی از مراکز برجسته آموزش موسیقی، با بهرهگیری از اساتید مجرب در زمینه سازهایی مانند سهتار، نقش مهمی در حفظ و گسترش موسیقی سنتی ایرانی ایفا میکند. این آموزشگاه با ارائه دورههای تخصصی و کاربردی، فرصتی برای هنرجویان فراهم میکند تا با تاریخچه و تکنیکهای نوازندگی سهتار آشنا شوند. ارتباط نزدیک با میراث فرهنگی و توجه به اصالت سازها، آموزشگاه موسیقی هنر فارابی را به محیطی مناسب برای پرورش هنرمندان آینده تبدیل کرده است.
ساختار و ویژگیهای فنی سه تار
سهتار از نظر ساختاری شباهت زیادی به ساز تار دارد، با این تفاوت که دارای چهار سیم است. جالب است که سهتار با وجود نامش، چهار سیم دارد که سیم چهارم توسط “درویشخان”، یکی از نوازندگان برجسته ایرانی، به آن اضافه شده است. کاسهٔ سهتار اغلب از چوب توت ساخته میشود و دسته آن از چوب گردو یا افرا. سهتار بهصورت دستی ساخته میشود و هر ساز به دلیل دستساز بودن، ویژگیهای خاص خود را دارد.
آموزش و نوازندگان برجسته سهتار
آموزش سهتار همچون دیگر سازهای سنتی ایرانی از طریق شیوه سینه به سینه انتقال پیدا کرده است. این روش از دیرباز تا کنون مورد استفاده قرار گرفته و همچنان به عنوان یک روش معتبر در آموزش سهتار مورد قبول است. در دوره معاصر، آموزشهای آکادمیک نیز به این ساز افزوده شده است. نوازندگان برجستهای چون “نورعلیخان برومند” و “احمد عبادی” در ترویج این ساز و آموزش به نسلهای جدید نقش بسزایی ایفا کردهاند.
عوارض و فواید فرهنگی سهتار
سهتار نه تنها به عنوان یک ساز موسیقی، بلکه بهعنوان بخشی از فرهنگ ایرانی شناخته میشود. این ساز با انعکاس ارزشهای عرفانی و معنوی ایران، به موسیقیهای روحانی و عرفانی پیوند خورده است. موسیقیهای نواخته شده با سهتار اغلب دارای پیامهای عرفانی و فلسفی هستند که مخاطبان را به تأمل و تفکر دعوت میکند.
کاربرد سهتار در موسیقی سنتی و مدرن
در دنیای مدرن نیز سهتار همچنان جایگاه ویژهای دارد. این ساز در ترکیب با دیگر سازهای مدرن و حتی موسیقیهای تلفیقی مورد استفاده قرار گرفته است. در برخی گروههای موسیقی نوگرا، سهتار به عنوان صدای اصلی در کنار سازهای الکترونیک و مدرن به کار گرفته شده است، که این نشان از توانایی این ساز در انعطافپذیری در ژانرهای مختلف موسیقی دارد.
نتیجهگیری: اهمیت سهتار در تاریخ و فرهنگ ایرانی
سهتار یکی از سازهای اصیل و کهن ایرانی است که با داشتن تاریخی چند صد ساله، به یکی از عناصر فرهنگی مهم ایران تبدیل شده است. درک تاریخچه سه تار نیازمند بررسی دقیق تحولات تاریخی و فرهنگی است که بر این ساز تأثیر گذاشتهاند. سهتار نه تنها در موسیقی سنتی ایران جایگاه ویژهای دارد، بلکه در دنیای معاصر نیز به عنوان یک ساز قابل احترام و مهم مورد استفاده قرار میگیرد.