موسیقی جزء جداناشدنی زندگی بشر از گذشته های دور تا به امروز بوده و بشر همواره در بخش هایی از زندگی از موسیقی به عنوان عنصری آرامش بخش استفاده کرده است
اما همیشه در گوشه ذهن بشر سوالی درباره منشاء موسیقی نهفته است و همواره به دنبال یافتن مبداء آن است
و دوست دارد بداند که اولین بار چه کسی موسیقی را اختراع کرده است.

روس بیاسکو، یکی از محققان موزه جبل الطارق معتقد است، ظرفیت های شناختی نئاندرتال ها و انسان های مدرن شبیه یکدیگر هستند.
او می گوید:درک این موضوع که ممکن است نئاندرتال ها آلات موسیقی را ساخته و از آنها استفاده کرده باشند، سخت نیست.
اما تا زمانی که شواهد محکمی برای تائید این نظریه یافت نشود یک محقق همواره در اظهار نظر محتاط عمل می کند.

به نظر می رسد دست کم یک ساز موسیقی به یادگار مانده از نئاندرتال ها وجود دارد.
این ساز یک فلوت با قدمت ۴۳ هزار سال است که در محل زندگی نئاندرتال ها در اسلوونی پیدا شده است.
البته این کشف جای بحث دارد،
چون استدلال بسیاری از محققان این اساس است که «سوراخ های انگشت» روی فلوت چیزی جز جای گاز گرفتگی استخوان توسط یک حیوان گوشتخوار نیست.
این بحث در شناسایی نخستین سازهای موسیقی باعث بروز برخی مشکلات می شود.
از طرفی ممکن است این آلات موسیقی از موادی ساخته شده باشند که طی فرآیندهای طبیعی برای نواختن آهنگ مناسب به نظر می رسیدند.

آموزشگاه موسیقی

به عنوان مثال، حتی امروزه برخی هنرمندان برای ساخت سازهای موسیقی دنبال درختانی هستند که موریانه آنها را سوراخ کرده است.
فرانچسکو دریکو معتقد است تشخیص این گونه سازها در محل زندگی انسان های باستان غیرممکن نیست، اما به تلاش و تحقیقات اختصاصی نیاز دارد.
زمانی که آناتومی صوتی آنها و ما مشابه یکدیگر است می توان نتیجه گرفت که توانایی های صوتی آنها نیز مانند ما بوده است.

ایان مورلی، یکی از محققان دانشگاه آکسفورد انگلیس که نوعی از موسیقی ساخته شده توسط گروه های شکارچی-گردآورنده را مورد مطالعه قرار داده است، متوجه مانع دیگری بر سر راه کشف نخستین آلات موسیقی شد.
او در کتابش با عنوان سابقه موسیقی که پارسال منتشر شد، تاکید کرد بسیاری از سازهای موسیقی از موادی ساخته می شوند که بسرعت فاسد شده و از بین می روند.
این یعنی پیدا کردن ابتدایی ترین مواد مورد استفاده در ساخت آلات موسیقی کار بسیار مشکلی است، چه برسد به آن که نئاندرتال ها از این مواد استفاده کرده باشند.

اما تا اندازه ای این مشکل اهمیتی ندارد، زیرا یک ساز موسیقی وجود دارد که دانشمندان قدمت آن را ۴۰ هزار سال تخمین زده اند و جزو سازهایی است که نئاندرتال ها در نمایش های خود از آن استفاده می کردند.

آموزشگاه موسیقی در تهران

دامنه صوتی بشر حداقل ۵۳۰ هزار سال پیش کامل شده است، بنابراین بسیاری از گونه های انسان های منقرض شده،
از جمله نئاندرتال ها، توانایی آواز خواندن را داشته اند.
این موضوع را می توان از برخی فسیل های کشف شده درک کرد.

استخوان کوچکی به شکل نعل اسب به نام لامی در گلوی ما وجود دارد و برخی محققان معتقدند که شکل این استخوان هنگام صحبت کردن و آواز خواندن به دلیل پایین آمدن حنجره تغییر می کند.
امروزه باستان شناسان تعدادی از این استخوان های لامی را در فسیل های نئاندرتال ها کشف کرده اند.
استخوان لامی آنها شبیه استخوان لامی انسان های مدرن است. بافت نرم حنجره در فسیل انسان ها از بین رفته است،
اما پایین بودن جایگاه آن در گلو نشان دهنده شکل استخوان جمجمه است.
بنابراین نگاهی دقیق به شکل جمجمه های متعلق به پیشگامان ما در ۱٫۸ میلیون سال گذشته نشان می دهد که حنجره آنها کمی به سمت پایین بوده است.
این یعنی اجداد ما در مدت زمانی طولانی توانایی اندکی در آواز خواندن داشته اند و این توانایی با گذر زمان پیشرفت کرده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *