حتما تا کنون در مورد استفاده از موسیقی برای درمان یا کاهش علائم بیماری‌های جسمی و روحی شنیده‌اید.
به کاربرد موسیقی برای القاء آرامش، سرعت بخشیدن به روند بهبود بیماری‌ها، بهبود عملکرد ذهنی و … موسیقی درمانی می‌گویند.
موسیقی تراپی توسط یک فرد آموزش دیده یا زیرنظر یک موسیقی درمانگر که دارای مجوز فعالیت است، انجام می‌شود.
جایگاه پردازش موسیقی در مغز با مناطقی که سایر اصوات مانند گفتار درک می‌شود، فرق دارد.
و از این جهت می‌توان از موسیقی در توانبخشی ذهنی و جسمی، کمک به رشد دقت شنیداری، بهبود توجه و تمرکز و در نهایت رشد مهارت‌های گفتاری استفاده کرد.
این امر در مورد کودکان مبتلا به اوتیسم و مبتلایان به اختلالات یادگیری بیشتر صدق می‌کند.
از زمان ارسطو و افلاطون می‌توان رگه‌هایی از استفاده از اصوات و آهنگ‌ها برای درمان بیماری‌های مختلف را مشاهده کرد.
اما در قرن بیستم بود که ایده استفاده رسمی از موسیقی برای درمان مصدومین جنگ جهانی اول آغاز شد.
هر چند استفاده از این روش درمانی با مشکلاتی همراه بود، ولی به تدریج این شاخه درمانی تکامل یافت و انجمن‌های متعددی بر اساس آن تشکیل گردید.
در سال ۱۹۴۴ اولین برنامه آموزش موسیقی درمانی در جهان در دانشگاه میشیگان آغاز شد.
در سال ۱۹۵۰ انجمن موسیقی درمانی آغاز به کار کرد.
در سال ۱۹۷۱ انجمن موسیقی درمانی آمریکا یا AAMT آغاز به کار کرد.
در سال ۱۹۸۵ فدراسیون جهانی موسیقی درمانی در سطح بین‌المللی به ثبت رسید.
بهترین آموزشگاه موسیقی
انجمن موسیقی درمانی ایران با هدف ارتقا امکانات تخصصی در زمینه موسیقی درمانی و بالا بردن سطح آگاهی مردم از نحوه و فرآیند این شیوه درمانی فعالیت می‌کند.
قابل ذکر است که نخستین سیستم نظام یافته آکادمیک موسیقی درمانی در ایران باستان بنا گردید.
براساس کتیبه‌هایی که در سال ۱۳۴۹ پیدا شده است، دانش موسیقی و درمان با موسیقی از دپارتمان‌هایی بوده‌است که هر دانشجوی پزشکی در دانشگاه جندی شاپور آن زمان باید آن را می‌گذراند.
نکته جالب توجه دیگر این است که پرستارانی که از بیماران مراقبت می‌کردند می‌بایست در نواختن چند ساز اصلی تبحر داشته و بر این اساس موسیقی تجویز شده از پزشک را اجرا و ارائه می‌کردند.
در دوران بعد از اسلام نیز یونانی‌ها موسیقی را در میان موضوع‌های فلسفی مطرح کرده و بیشتر فیلسوفان در کنار علوم دیگر در مورد موسیقی اظهار نظر می‌کردند.
قابوس نامه اثر کیکاووس بن قابوس بن وشمگیر که به‌طور مفصل به اثر نواختن موسیقی در طبایع مختلف اشاره دارد.
وی از نخستین مسلمانانی است که در اثر خود باب مهمی را به موسیقی درمانی اختصاص داده‌است.
همچنین ابن سینا علم موسیقی را جزئی از ترکیب بدن انسان دانسته و تکنیک موسیقی درمانی را بسیار کم عارضه و بی‌خطر می‌داند.
از نظر ابن سینا اجرای موسیقی در زمان‌های مناسبی از روز و شب می‌تواند فاقد کمک دارو یا خورد و خوراک خاص بیماری را بهبود ببخشید.
وی با توجه به دانش پزشکی آن روزگار مکانیسم دقیقی را از تأثیر صوت موسیقی بر ارگان‌های بدن ذکر می‌کند.
فراموش نکنیم که آثار ابن سینا قرن‌ها در معتبرترین دانشگاه‌های اروپایی تا ابتدای قرن بیستم به عنوان مرجع تدریس شده است.
